ಅಣ್ಣಾ ಚಾ ಅಂಪುಣನಾ!

೧೪ ಏಪ್ರಿಲ್ ೨೦೧೩ 

ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮಾಮೂಲು ಬಸ್ಸಿನವ ೮ನೇ ಮೈಲಿಗಿಂತ ಮುಂಚೆಯೆ ನನ್ನನ್ನು ಇಳಿಸಿದ. ಯಾವಾಗಲೂ ಕೋರಮಂಗಲದಲ್ಲಿ ಇಳಿಯುವವನು ಅದ್ಯಾಕೆ ಇಲ್ಲಿಳಿದ  ಎನ್ನುವುದು ಪರಿಚಯವಿರುವ ಕ್ಲೀನರಿಗೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಂಫ್ಯೂಸ್ ಆಯಿತು ಕೂಡ. ಅಲ್ಲೇ ಇಳಿದು ಯಾವುದೋ ಸಿಟಿ ಬಸ್ಸನ್ನು ಹತ್ತಿ ಕುಳಿತೆ.  ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ಕಿಗೆ ಒಂದು ಟಿಕೇಟ್ ಕೊಡಿ ಎಂದೆ. ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ಹೋಗಲ್ಲ ಕಣ್ರಿ ಅಂತ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಜೋರು ಮಾಡಿದರು. ಅರೆ ನಾನೇಕೆ ಇಲ್ಲಿಳಿದು ಸಿಟಿ ಬಸ್ ಹತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದು ಕೂಡ ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ನನಗೇನು ಆಗಿದೆ ಅಂತ ದಿಗಿಲಾಯಿತು. ಸರಿ ಮುಂದಿನ ಸ್ಟಾಪಿನಲ್ಲಿ ಇಳಿದೆ. ಇಳಿದ  ತಕ್ಷಣ ರಸ್ತೆ ಖಾಲಿಯಾಗಲು ಶುರುವಾಯಿತು. ಅರೆ ಒಂದು ಬಸ್ಸಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ರಿಕ್ಷಾ ಕೂಡ ಇಲ್ಲ. ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ ನನ್ನ ಇನ್ನೊಂದು ಬ್ಯಾಗ್ ಬಸ್ಸಲ್ಲೇ ಉಳಿದುಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಮನೆಯ ಕೀ ಕೂಡ ಅದರಲ್ಲೇ ಇದೆ. ಇನ್ನೇನ್ನಪ್ಪಾ ಮಾಡೋದು ಅಂತ ಬಸ್ ಏಜೆಂಸಿಗೆ ಫೋನಾಯಿಸಿದೆ.  ಇನ್ನೇನು ಹಲೋ ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮೊಬೈಲ್ ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ್ ಆಯಿತು. ನೋಡಿದರೆ ಚಾರ್ಜ್ ಢಮಾರ್. ಗಾಬರಿಯಿಂದ ಹಾಗೆ ನಡೆದಂತೆ ಯಾವುದೋ ಮುಷ್ಕರ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ನಡೆದು ಯಾವುದೋ ಗಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದೆ. ಸುತ್ತ ಜನರು ನನ್ನನ್ನೇ ದುರುಗುಟ್ಟಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಾಗೇ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಜನರ ಗುಂಪೊಂದು ನನ್ನ ಬಳಿಗೆ ವೇಗವಾಗಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ನನಗೆ ಅಲ್ಲೇ ಕತ್ತಲೆ ಕವಿದಂತಾಯಿತು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಕೂಗಿ ಕೇಳಿದರು "ಅಣ್ಣಾ ಚಾ  ಅಂಪುಣನಾ" [ಚಾ ಮಾಡುವುದಾ] ಎಂದು. ನನಗೆ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಬೆಳಕು ಆವರಿಸಿದಂತಾಗಿ ನಿದ್ದೆಯಿಂದ ಎದ್ದೆ. ಅಬ್ಬಬ್ಬಾ ಎಂತದು ಮಾರಾಯ್ರೇ ಅದು. ಯುಗಾದಿಯ ದಿನ ಹೀಗೆಯೇ :(. ಹುಸ್ಸಪ್ಪಾ ಕನಸಿನಲ್ಲೇ ಮುಗಿಯಿತಲ್ವಾ ಅಂತ ಸಮಯ ನೋಡಿದಾಗ ಘಂಟೆ ಏಳಾಗಿತ್ತು. ಇಷ್ಟು ತಡ, ಅದು ಹಬ್ಬದ ದಿನ. ಸರಿಹೋಯ್ತು ಅಂತ ನಿಟ್ಟುಸಿರುಬಿಡುತ್ತಾ ಚಾಪೆ ಮಡಚಿ ಮೆಟ್ಟಿಲಿನಿಂದ ಕೆಳಗಿಳಿದೆ. ಅಮ್ಮ ಕರೆಯದಿದ್ದರೆ ಇನ್ನು ಏನೇನು ಆಗುತ್ತಿತ್ತೋ ಎಣಿಸಲು ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ.